तो अर्धा तास,
अमेरिकेत जिथे बर्फ पडतो तिथे स्प्रिंगची सुरूवात होते तेव्हा झाडांना छान पालवी फुटते, सगळीकडे फुले दिसायला लागतात, जरा थंडीपासून सुटका होते. एकदम वातावरण प्रसन्न असते. सगळी मंडळी बागकामाला लागतात, नवीन झाडे लावणे, लांन ला खतपाणी, वगैरे. या सगळ्याबरोबर थंडरस्टांर्म्स व टोर्नंडो यांना पण सुरूवात होते. कडाडणारी वीज आणि मुसळधार पाउस लहान मोठ्यांना घाबरवतो. वारा इतक्या जोरात वहातो की बास, कौलावर त्याचा इतका आवाज येतो की काही वेळा झोप लागत नाही. ठी व्ही वर सतत माहिती देतात. रेडिओवर पण हवामान सतत सांगितले जाते...
यावर्षी मिडवेस्ट मध्ये खूप टोर्नंडो झाले. आता हे टोर्नंडो का होतात याबद्दल बरीत माहिती देतात पण अजून नक्की सांगता येत नाही. आणि त्याला थांबवता पण येत नाही. गेल्या महिन्यात जे २-३ टोर्नंडो झाले त्यात बरीच जिवित हानी झाली. सूचना मिळाली असताना काहीनी लक्ष दिले नाही तर काही ठिकाणी नशिबाने साथ दिली नाही असे म्हणावे लागेल. मिझोरी मध्ये १५० च्या वर माणसे मेली. टी व्ही लावला की सतत तेच चित्र .... घरांचे तुकडे झालेले, झाडे मूळापासून उखडलेली, रस्त्यावरचे ट्रक्स उलथून पडलेले. हे सगळे घडते १० मिनिटात.... या वादळात इतका जोर असतो की गाड्या,घराचे भाग उडून ३-४ मैल जाउन पडतात. माणसे,गाड्या,झाडे, जे त्याच्या मधे असेल ते सगळे नष्ट होते.
यानंतर जीवन थांबत नाही. लोक ेकमेकांना मदत करतात. घरे उभी रहातात आणि सगळे पुढे चालू होते. अशी वेळ सारखी येत नाही पण या सिझन मध्ये ३-४ वेळा तरी ही वेळ येतेच.
परवा आमच्या गावात पण ही परिस्थिती आली. आधी जोरदार वादळ, पाऊस आणि मग एकदम सगळे शांत.... वादळापूर्वीची शांतता म्हणजे काय याचा प्रत्यय आला. एकदम सगळे वातावरण सुन्न झाले होते. एकीकडे आम्ही रेडिओ ऎकत होतोच. फनेल क्लाउड दिसला होता. वेदर चंनेल वाले अगदी त्याचे वर्णन करत होते. आणि टचडाुन झाला, लगेच सायरन वाजला आणि आम्ही बेसमेंट मध्ये जाउन बसलो- तिथे धोका कमी. जवळ टांर्च, रेडिओ व फोन....पुढचा अर्धा तास तिथे बसलो होतो. मनात विचारांची गर्दी..ठी व्ही वर नुकतीच पाहिलेली वाताहात....आपलेही असेच होईल का.... हे सगळे लावलेले घर २ मिनिटात अस्ताव्यस्त होईल का....आपणच या अर्ध्या तासानंतर जिवंत असू का....पुढचे प्लंन्स, ठरवलेल्या गोष्टी सगळे धूसर दिसू लागले. यावर कुणाचा कंट्रोल नाही.....टी व्ही वर बघणे वेगळे आणि प्रत्यक्ष स्वतावर वेळ येणे यातला फरक चांगला कळतो अशावेळी. जीवन हे किती क्षणभंगूर आहे आणि आपल्या आयुष्याची दोरी या निसर्गाच्या कशी हातात आहे याचा पुरेपुर अनुभव घेतला या अर्ध्या तासात.....
अमेरिकेत जिथे बर्फ पडतो तिथे स्प्रिंगची सुरूवात होते तेव्हा झाडांना छान पालवी फुटते, सगळीकडे फुले दिसायला लागतात, जरा थंडीपासून सुटका होते. एकदम वातावरण प्रसन्न असते. सगळी मंडळी बागकामाला लागतात, नवीन झाडे लावणे, लांन ला खतपाणी, वगैरे. या सगळ्याबरोबर थंडरस्टांर्म्स व टोर्नंडो यांना पण सुरूवात होते. कडाडणारी वीज आणि मुसळधार पाउस लहान मोठ्यांना घाबरवतो. वारा इतक्या जोरात वहातो की बास, कौलावर त्याचा इतका आवाज येतो की काही वेळा झोप लागत नाही. ठी व्ही वर सतत माहिती देतात. रेडिओवर पण हवामान सतत सांगितले जाते...
यावर्षी मिडवेस्ट मध्ये खूप टोर्नंडो झाले. आता हे टोर्नंडो का होतात याबद्दल बरीत माहिती देतात पण अजून नक्की सांगता येत नाही. आणि त्याला थांबवता पण येत नाही. गेल्या महिन्यात जे २-३ टोर्नंडो झाले त्यात बरीच जिवित हानी झाली. सूचना मिळाली असताना काहीनी लक्ष दिले नाही तर काही ठिकाणी नशिबाने साथ दिली नाही असे म्हणावे लागेल. मिझोरी मध्ये १५० च्या वर माणसे मेली. टी व्ही लावला की सतत तेच चित्र .... घरांचे तुकडे झालेले, झाडे मूळापासून उखडलेली, रस्त्यावरचे ट्रक्स उलथून पडलेले. हे सगळे घडते १० मिनिटात.... या वादळात इतका जोर असतो की गाड्या,घराचे भाग उडून ३-४ मैल जाउन पडतात. माणसे,गाड्या,झाडे, जे त्याच्या मधे असेल ते सगळे नष्ट होते.यानंतर जीवन थांबत नाही. लोक ेकमेकांना मदत करतात. घरे उभी रहातात आणि सगळे पुढे चालू होते. अशी वेळ सारखी येत नाही पण या सिझन मध्ये ३-४ वेळा तरी ही वेळ येतेच.
परवा आमच्या गावात पण ही परिस्थिती आली. आधी जोरदार वादळ, पाऊस आणि मग एकदम सगळे शांत.... वादळापूर्वीची शांतता म्हणजे काय याचा प्रत्यय आला. एकदम सगळे वातावरण सुन्न झाले होते. एकीकडे आम्ही रेडिओ ऎकत होतोच. फनेल क्लाउड दिसला होता. वेदर चंनेल वाले अगदी त्याचे वर्णन करत होते. आणि टचडाुन झाला, लगेच सायरन वाजला आणि आम्ही बेसमेंट मध्ये जाउन बसलो- तिथे धोका कमी. जवळ टांर्च, रेडिओ व फोन....पुढचा अर्धा तास तिथे बसलो होतो. मनात विचारांची गर्दी..ठी व्ही वर नुकतीच पाहिलेली वाताहात....आपलेही असेच होईल का.... हे सगळे लावलेले घर २ मिनिटात अस्ताव्यस्त होईल का....आपणच या अर्ध्या तासानंतर जिवंत असू का....पुढचे प्लंन्स, ठरवलेल्या गोष्टी सगळे धूसर दिसू लागले. यावर कुणाचा कंट्रोल नाही.....टी व्ही वर बघणे वेगळे आणि प्रत्यक्ष स्वतावर वेळ येणे यातला फरक चांगला कळतो अशावेळी. जीवन हे किती क्षणभंगूर आहे आणि आपल्या आयुष्याची दोरी या निसर्गाच्या कशी हातात आहे याचा पुरेपुर अनुभव घेतला या अर्ध्या तासात.....