या वर्षी समर मधे ओरेगॉन या राज्यात प्रवासाला जायचे ठरवले. स्प्रिंग मध्ये तिथे थोडे थंड व पाऊस असतो. ओरेगॉन राज्यात क्रेटर लेक, माउंट हूड, धबधबे, लेक्स, समुद्र किनारे, वालुकामय प्रदेश अशी निसर्गाची भरपूर रूपे बघता येतात. हा भाग हायकर्स व फोटोग्राफर्स यांच्यात जास्त प्रसिद्ध आहे.आम्ही ६ दिवसात ९०० मैलाचा एक राउंड केला व बरीच ठिकाणे पाहिली. रस्ते अतिशय सुंदर, एकही पॉटहोल लागले नाही. अगदी छोट्या गावात वा रिमोट जागेतही सुंदर रस्ते आहेत. पोर्टलॅंड हून अनेक डे ट्रीप्स करता येतात. आपल्या आवडीप्रमाणे ठिकाणे निवडू शकतो. क्रेटर लेक अगदी साउथ ला व जरा रीमोट आहे.
दिवस१ - पोर्टलँड सिटी -- विमानातून माउंट हूड चे मस्त दर्शन झाले. हा माउंटन पहिले २-३ दिवस बाहेर पडले की सतत दिसत हेता. पहिल्या दिवशी वॉशिंग्टन गार्डन पाहिली. खूप मोठी आहे. आम्ही फक्त जापनीज गार्डन व रोज गार्डन पाहिली. गाईड बरोबर एक टूर केली. इथली ट्रिम केलेली झाडे जनरली असिमेट्रिक असतात. पूल, छोटा तलाव, मासे, धबधबा. झेन गार्डन(वाळू चा वापर) व टी हाउसेस ही एलिमेंटस जापानीज गार्डन मध्ये दिसतात. रिसायकल मटेरिअल जसे जुन्या फरशा विटा ही वापरण्याची पद्धत आहे. इथे एक जपान मधे बनवलले टी हाउस आहे. बागेबाहेर अशुभ गोष्टी दूर रहाव्या म्हणून एक चिन्ह लावलेले असते. एका दगडावर हायकू कोरलेले आहे. स्प्रिंग मध्ये गेलात तर चेरी ब्लाँसम बघता येतो.
रोज गार्डन ही छान होती. अनेक गुलाबाच्या जाती लावून इथेत्याचे टेस्टींग केले जाते. जुन जुलै मध्ये जास्त फुले बघायला मिळतात.
दिवस - २ - पोर्टलँड ते हूड रिव्हर ... अतिशय सिनिक रस्ता आहे. जाताना हायवे घेतला व परत येताना जुना कोलंबिया हाय वे घेतला. साधारण ६५ मैल वन वे. वाटेत मल्टनोमा वॉटरफॉल पाहिला. हा टिअर टाईप आहे. म्हणजे टप्पे घेत खाली येतो. ६५० फूट आहे. या हाय वे वर ७०-८० मैलात ९० च्या आसपास धबधबे आहेत. रस्त्यावरून दिसणारे थोडेच, बाकी बघायला १-६ मैल हायकिंग करावे लागते. हाईक्स छान आहेत, वाटेत भरपूर झाडी असल्याने बाहेर ९० टेंपरेचर असले तरी आत गारवा होता. आम्ही हॉर्स टेल, पोनी टेल, वकीनाका इथे मस्त हायकिंग ची मजा घेत धबधबे पाहिले.
पोनीटेल किंवा अप्पर फॉल ला तुम्ही फॉल च्या मागे जाउ शकता. हा प्रकार फार मस्त आहे. मल्टनोमाला पण वर जाता येते. पोनी टेल हा प्लंज टाइप वाॅटरफाॅल आहे, म्हणजे डायरेक्ट उडी घेउन खाली येतो. आपल्या खंडाळ्याच्या घाटाची आठवण झाली, फरक एवढाच की ते धबधबे फक्त पावसाळ्यात दिसतात तर हे बारमाही. सगळीकडे भरपूर गर्दी होती. अगदी म्हातारे पण तरूणांना लाजवतील असे डोंगर चढत होते.
जाताना मेन हाय वे वर बोनव्हील धरण आहे. कोलंविया रिव्हर ला काबूत ठेवण्यासाठी अनेक धरणे बांधली आहेत.
त्यापैकी हे एक. तेथे फिश हॅचरी व फिश लॅडर पाहिले. सालमन व इतर मासे पाण्याच्या प्रवाहा च्या उलट दिशेने येतात ते बघायला गंमत वाटते. त्यासाठी पाण्यखाली शिड्या केल्या आहेत. इथे या माशांची मोठ्या प्रमाणावर पैदास होते.व त्याचा जगभर व्यापार होतो. सालमन जातीचे मासे इथून थेट अलास्का पर्यंत जातात व परत येतात, कसा काय रस्ता लक्षात ठेवतात देव जाणे. माशांचा उपयोगात नसलेला भाग कापून त्यांना सोडतात, असे मासे सापडले तर ते हॅचरी चे आहेत असे समजतात . या माशांचे वय ३ वर्षे असते. अंडी घातली की ते मरतात. ही माहिती देण्यास तिथे बरीच लोक होती. एकंदरीत बराच अभ्यास व रिसर्च करून हा सगळा बिझिनेस केला जातो. तास दीड तासाचा हा स्टॉप नक्कीच घेण्यामारखा.
नंतर हूड रिव्हर हे छोटे पण टुमदार गाव लागले. नदीवर काईटफ्लाईंग व इतर वॉटर गेम्स फेमस. आम्हाला फ्रूट लूप मधे इंटरेस्ट होता. थोडी शोधाशोध करावी लागली. आधीच नकाशा बरोबर ठेवला तर सोपे जाते. गावाबाहेर अनेक एकरात फ्रूटस ची प्रचंड लागवड आहे. सिझन प्रमाणे चेरी, सफरचंद, पेअर, पीच,स्ट्रॉबेरी, ब्लूबेरी, ब्लेकबेरी यांची लागवड होते. झाडे फळांनी एवढी लगडलेली होती की बस... इथली हवा व माती या फळझाडांना पोषक आहे. पीचेस, व चेरीज खरेदी करून निघालो फ्रेश फ्रॉम द फार्म..
परत पोर्टलेंडला जाताना २ वॉटरफॉल्स पाहून हॉटेलवर गेलो. वाटेत व्हिस्टा पॉईंटवरचा सूर्यास्त बघण्यासारखा.
दिवस २ - पोर्टलँड ते माउंट हूड ते बेंड - सकाळी लवकर निघालो. माऊंट हूड ला जाण्यासाठी २६ ईस्ट हा सिनिक रूट घेतला. दोन्ही बाजूला हिरव्या ऊंच झाडांच्या भिंती सोबतीला होत्या. सुरूवातीला माऊंट हूड अधून मधून दर्शन देत होता. वाटेत रॉक्स व हरणापासून सावध अशा पाट्या होत्या तसेच स्नो पार्क व चेन अपलोड असेही बोर्ड दिसले. रस्ते इतके स्मूथ आहेत की थंडीत टायर वर चेन कव्हर लावून जावे लागते हे नव्याने कळले तसेच स्नो मधे घाटात गाडी पार्क करण्यासाठी स्नो पार्क ही पाटी सारखी दिसत होती. या स्टेट मध्ये आपण आपल्या गाडीत गॅस भरू शकत नाही, त्यांची माणसे येउन भरतात, भारताची आठवण झाली.
आजचा पहिला टप्पा मिरर लेक चा हेता, याचे बरेच फोटो पाहिले होते व वाचले होते. रस्त्यात एक छोटीशी पाटी आहे, लक्ष ठेवावे लागते. पार्किंग लिमिटेड. आमच्या लवकर निघण्याचा फायदा म्हणून पार्किंग मिळाले. आत जाताना अगदी छोटा पूल आहे, आत एकदम गर्द झाडी व सावली आहे. इतक्या दाट झाडीतून ट्रेक चा माझा पहिलाच अनुभव. हा ट्रेक १.५ मैल वन वे आहे, वाटेत एक देन ठिकाणी दरडी कोसळल्या होत्या, कधी खाली कधी वर असे बरेच चाललो. सगळ्या प्रवासात माऊंट हूड दिसत नाही त्यामुळे शेवटी नक्की काय दिसणार असे वाटत होते, शेवटी लेक दिसला पण प्रतिबिंब कुठे दिसेना, मग लेकच्या बाजूने अजून एक मैल फेरी मारली व समोर सुंदर दष्य दिसले. माऊंट हूड च्या डोक्यावर ढगांचे हूड तयार झाले होते, मस्त फोटो मिळाला. नंतर टिंबरलाईन लॉज, माऊंट हूड वर गेलो. हवा स्वच्छ होती त्यामुळे डोंगर मस्त दिसला. इथे १२ महिने स्कीईंग चालते. सुटी असल्याने छोट्यांची पण गर्दी होती, अगदी सराईतासारखी मुले स्की करत होती. हे लॉज लोकल लाकूड वापरून बांधले आहे. एका बाजूला माऊंट हूड व एकीकडे डोंगर रांगा बघत मस्त लंच केले व पुढचा टप्पा गाठला. ला पाईन ला पोचेपर्यंत हिरवी झाडी ते रखरखीत वाळवंट व ९७ डि ते ६० असा फरक अनुभवला. शिवाय १५ मिनिटांचे वादळ जोरदार पाऊस व मोठ्या गारा हे सग़ळे निसर्गाचे रौद्र रूप दाखवून गेले. बेंडपासून अजून एक सिनिक रूट आहे त्याला लेक हायवे म्हणतात, त्यावर थ्री सिस्टर्स हे स्नो कॅप्ड ३ डोंगर दिसतात.
दिवस - ३ - ला पाइन ते चेमूल्ट ते क्रेटर लेक -
चेमूल्ट हे अतिशय छोटे गाव आहे. लोकवस्ती ६००. इथे १९२९ मध्ये बांधलेल्या एका हॉटेलात राहिलो. रेल्वे कामगारांसाठी त्या सुमारास बांधलेले. मनात जरा धाकधूक होती पण क्रेटर लेक पासून फार दूर नाही. क्रेटर लेक ला नॉर्थ एंट्रन्स ने पोचलो. हा रस्ता बराच एकाकी आहे.
लेकच्या रिम रोड वरून ३५-४० मैलाची प्रदक्षिणा आहे. अनेक ठिकाणी लेक बघण्यासाठी लुक आउट्स आहेत.
लगेच क्लीटवूड ट्रेल ने खाली लेकपर्यंत गेलो. खूप सुंदर ट्रेल आहे. साधारण एका मैलात ७०० फूट चढ असल्याने वर येताना दमछाक होते. वाटेत झाडे व बसायला बाके आहेत. मागे बघताना पाण्याचा सुंदर रंग दिसतो. प्रत्येक फोटो हा पिक्चर परफेक्ट वाटतो. लेक मधे बोट टूर आहे पण पावसाची शक्यता असल्याने आम्ही घेतली नाही. उन्हामध्ये पाण्याचा रंग मस्त दिसतो. निळ्या रंगाच्या खूप छटा दिसतात.६ मैल रूंद व १९०० फूट खोल असलेले हे व्होल्कॅनोने बनलेले क्रेटर आहे. फक्त पावसाचे व बर्फाचे पाणी यात येते म्हणून खूप शुद्ध पाणी आहे. लेक मधे १२४-१४० फूट पर्यंत खाली डिस्क सोडून दाखवतात. आपण ती नीट बघू शकतो, इतके पाणी शुद्ध आहे. खरे वाटत नाही ना..
निसर्गाचा हा चमत्कार सगळ्यांना बघता यावा हे एका लहान मुलाच्या हट्टाने घडले आहे.. मि स्टील ग्लॅडस्टोन याच्यामुळे आपण हा चमत्कार आज पार्क रूपात बघू शकतो. हा क्रेटर लेक सगळ्या लोकांपर्यंत पोचावा यासाठी त्यानी १७ वर्ष काँग्रेस चा पाठपुरावा केला. रेंजर टाॅक मध्ये ही माहिती कळली. इथला सूर्यास्त व सूर्योदय बघण्यासारखा. आणि हो रात्रीचे आकाश व तारे केवळ अप्रतिम. लेकच्या कडेने ऊंच कडे आहेत, डोंगरांची धूप खूप झाली आहे. हा खडक व्होल्कॅनिक असल्याने त्याची धूप वेगळी जाणवते. बर्फात याचे एक वेगळे सौंदर्य दिसते.दिवस - ४ - चेमूल्ट ते सेलम - हायवे १३८ हा सिनीक राउट घेतला. ९० माइल्स चा सुंदर नागमोडी रस्ता आहे. दोन्ही बाजूला उंच गर्द झाडी व वाटेत अनेक धबधबे. याला हायवे ऑफ वॉटरफॉल असेही म्हणतात. फ्लायफिशिंग हा इथला फेमस गेम आहे. कडेने उम्पका रिव्हर, बाजूला उंच झाडी व घाटाचा नागमेडी रस्ता सतत आपल्याला फिरवत असतो. ७०००फूटापासून सपाटीवर आणून सोडतो.
आम्ही वाटेत २-३ धबधबे पाहिले. त्यातला टोकेटी फॉल्स हा पंचबोल टाईप होता. १ ते २ मैलाच्या हायकिंग नंतर पाणी इतक्या सुंदर रूपात समोर येते की बस् .. टोकेटी फॉल्स आधी एका गोल जागेत पडून तिथे चक्क पाण्याचा भोवरातयार होतो व मग हा फाॅल खाली उडी घेतो. या ट्रेल वर जिने भरपूर होते. वॉटसन फॉल चा हाईक पण मस्त होता. सगळीकडे डिफिकल्टी लेव्हल, अंतर, व इतर माहिती थोडक्यात लिहिलेली आहे.या रस्त्यावर लेक्स व धबधबे भरपूर. डास मात्र आहेत तेव्हा रिपेलंट नेलेले बरे. या नंतर सेलम येथे मुक्ाम केला. ही ओरेगॉन ची राजधानी पण शहर खूप मोठे नाही.
सेलम हून सकाळी निघून कॅनन बीचला गेलो. हा रस्ता पण अतिशय सुंदर आहे, वळणे जरा जास्त आहेत. बीचवर लो टाईडला पोहोचू असे प्लॅन केले होते. या बीचवर एक २७३ फूट ऊंच मोनोलिथ आहे. बाजूलाही छोटे खडक आहेत.
ओहोटी च्या वेळेस हे खडक उघडे पडतात व त्या खालचे टायडल पूल्स आपण बघू शकतो. त्यात सी वीडस, सीॉनिमॉन,स्टार फिश, मसल्स व क्रॅब दिसतात. हे टायडल पूल्स काही तास पूर्ण पाण्याखाली व काही तास उन्हाला एक्स्पोज असतात. गार गरम वारे, लाटांचे तडाखे, कधी पाण्याखाली तर कधी पाण्याशिवाय अशा सगळ्या परिस्थितीत हे प्राणी जगतात हेपाहून खूप आश्चर्य वाटते. सृष्टीतली ही विविधता बघण्यासारखी.याच बीचवर जो मोठा खडक आहे त्याला हेस्टेक म्हणतात, त्यावर ३-४ महिने सी गल्स येऊन अंडी घालतात व आपल्या पिलांना वाढवतात. इथे २-३ दुर्बिणी लावून ठेवल्या होत्या व त्यातून पक्षी छान दिसत होते घरट्यातले. व्हॉलेंटिअर्स मुळे हे शक्य झाले. पिले घरट्यातून बाहेर पडली की पक्षी दुसरीकडे जातात व पुढच्या वर्षी परत येतात, त्यांच्या जी पी एस सिस्टीमला मानले पाहिजे, कशा जागा लक्षात ठेवतात देव जाणे.
यानंतर अॅस्टोरिया येथे गेलो ३० मैलावर आहे कॅनन बीच पासून. या भागातून खूप मोठ्या प्रमाणात व्यापारी जहाजांची ये जा चालते. ज्या ठिकाणी कोलंबिया नदी पॉसिफिक ला मिळते, त्या जागेला कोलंबिया बार म्हणतात. नदी समुद्राला मिळालेली बघण्याचा माझा पहिलाच अनुभव. ही नदी प्रचंड मोठी आहे, गंगेची आठवण आली. जिथे नदी व समुद्र मिळतात तेथे प्रचंड लाटा व खूप फोर्स असतो. १७०० ते २०० या दरम्यान इथे २००० बोटी बुडल्या म्हणून या जागेला ग्रेव्हयार्ड ऑफ पॉसिफिक म्हणत. हळूहळू इथे प्रशिक्षित बार पायलटस् तयार झाले, आजही त्यांच्या उपस्थितीशिवाय एकही बोट पुढे जाउ देत नाहीत. ही सर्व माहिती देणारे मारटाईम म्युझिअम आहे, प्रत्यक्ष वापरली गेलेली बोट आपण आतून बघू शकतो. ही नदी ६ तास एका दिशेने व ६ तास दुसरीकडे वहाते. भरती ओहोटी नुसार. जवच्या एका गावापर्यंत पाणी खारट असते व परत गोडे असते. या नदीवर ४ मैल लांबीचा पूल आहे जो वॉशिंग्टन स्टेट ला जातो. अॅस्टोरियाला बोटींच्या व्यापारामुळे महत्व अजूनही आहे. इथे एका टेकडीवर टॉवर आहे ज्यावर ही सगळी डेव्हलपमेंट चित्ररूपात काढली आहे. पूर्वी इथे फरचा व्यापार मोठ्या प्रमाणावर चाले. लुईस व क्लार्क त्यांच्या प्रवासात या रस्त्याने पॅसिफिक समुद्रापर्यंत गेले, त्यावेळी हा प्रवास किती खडतर असेल याची कल्पना येते पण त्यांच्यासारख्या धाडसी लेकांमुळे हे मार्ग आपल्याला खुले झाले.यानंतर सीसाईड येथे मुक्काम केला हॉटेलमागेच बीच होता. वाटेत पार्क आहे तिथून समुद्र सुंदर दिसतो.
दिवस - ६ - सी साईड ते पोर्टलँड ृ शेवटच्या दिवशी पुन्हा एकदा बीचवर जाउन आलो. परत घाटाच्या सुंदर रस्तयाने पोर्टलँडला आलो व घराच्या दिशेने निघालो. या ६ दिवसात जवळजवळ ८००-९०० मैल फिरलो. पाण्याची अनेक रूपे पाहिली. कधी माउंट हूड चा बर्फ, कधी समुद्र किनारे, कधी क्रेटर लेक सारखे लेक तर कधी कोलंबिया अथवा इतर नद्यांवरचे धबधबे. निसर्गाच्या जवळ गेल्यासारखे वाटले. सुंदर रस्ते व घाट, चविष्ट सी फूड जोडीला होतेच. एकंदरीत ही ट्रीप बरेच काही शिकवून गेली.
